Het verhaal over de dronken arbeider in de trein

Hieronder een waargebeurd verhaal van Terry Dobson, de eerste Amerikaanse Aikido Meester opgeleid in Japan, welke ik vanuit het Engels heb vertaald. Het verhaal illustreert hoe vriendelijkheid als tegengif kan dienen tegen boosheid. Hoewel het misschien niet haalbaar is om nooit vanuit boosheid, woede of haat te reageren, is dit wel iets wat we steeds verder kunnen ontwikkelen. Als we handelen vanuit boosheid is dat vaak omdat we geen andere manier zien. Het is dan vaak een gebrek aan creativiteit en bekwaamheid. Dat is niet erg, maar we kunnen de intentie hebben om te leren het in de toekomst anders te doen. Met vallen en opstaan. Dit is dan ook een belangrijk onderdeel van de cursus ‘omgaan met- en het verminderen van boosheid’ welke ik heb ontwikkeld, als ook het boek dat ik hierover (nog) aan het schrijven ben.

Het verhaal gaat als volgt:

Ik reed met de trein door Tokio. Het was rustig in de trein. Er zaten niet zoveel mensen in de trein, enkel een paar huisvrouwen en hun kinderen. Bij een tussenstop gingen de deuren open en de rust werd verstoord door een man die hard schreeuwde en vloekte. Aan zijn kleding te zien was het een arbeider en hij was groot, vies en duidelijk dronken. Schreeuwend haalde hij uit naar een vrouw die een baby vasthield en door de klap belande ze languit op de schoot van een ouder echtpaar. Het was een wonder dat de baby ongedeerd was!

Vervolgens probeerde hij een oudere vrouw te schoppen, maar miste doordat ze zichzelf snel in veiligheid bracht. Uit woede probeerde de dronken man de paal die midden de trein stond eruit te trekken. Iedereen in de trein zat stijf van de angst, en ik voelde dat ik iets moest doen en dus stond op. Ik dacht bij mijzelf “Ik heb drie jaar lang, acht uur per dag Aikido beoefend. Maar ik heb hetgeen wat ik heb geleerd nooit in de praktijk gebracht.” Het was voor een Aikido student niet toegestaan om te vechten. In gedachten hoorde ik mijn leraar nog zeggen “Aikido is de kunst van verzoening, hij die de geest heeft om te vechten zijn verbinding met het universum verloren. Als je mensen probeert te domineren, heb je bij voorbaat verloren. We onderzoeken hoe conflicten kunnen worden opgelost, niet hoe je deze moet starten. ”

Deze woorden bleven maar rondgaan in mijn hoofd. Het ging zover dat ik regelmatig de straat overstak om bepaalde raddraaiers te vermijden. Ik voelde mij zowel stoer als heilig. Maar in mijn hart keek ik ook uit naar een legitieme gelegenheid om waar ik de onschuldigen kan redden door het vernietigen van de schuldigen.

“Dit is het moment!” Zei ik tegen mijzelf terwijl ik opstond. “Mensen zijn in gevaar en als ik nu niet snel ingrijp raken er mensen gewond.”

De dronken man zag mij opstaan en zag in mij een gelegenheid om zijn woede kwijt te kunnen. “Aha, een buitenlander, ik zal je eens wat Japanse manieren leren!”.

Ik hield mij stevig vast aan een riem boven mijn hoofd, en gaf hem een blik van walging en verwerping.

Ik was van plan om hem een flink lesje te leren!

Maar! Hij moest de eerste stap zetten. Ik wou het gevecht heel, heel graag aan dus ik tuitte mijn lippen en blies hem brutaal een kus toe.

“Ok, ik zal jou een lesje leren” zei hij, terwijl hij zich klaarmaakte om op mij af te komen.

Vlak voordat hij zijn eerste stap zette schreeuwde iemand “Hey, hey!”. Het was oorverdovend maar ik herinner mij nog de bijzondere vreugdevolle kwaliteit ervan.

Ik draaide mij naar links, de dronken man naar rechts, en we keken beide neer op een kleine, oude Japanse man, die in zijn zeventiger jaren; daar zittend, netjes in zijn kimono. Hij gaf mij geen aandacht, maar keek alleraardigst naar de dronken man, alsof hij een zeer belangrijk, bijzonder geheim te delen had.

“Kom hier! Kom hier! Kom hier even met mij praten.”

De man volgde zijn verzoek op, alsof hij aan een touwtje zat. Het zetten zijn voeten op een vijandige manier voor de oude man en brulde “Waarom zo ik met jou moeten praten?!”

Hij stond nu met zijn rug naar mij toe en als hij ook maar 1 millimeter met zijn elleboog zou bewegen zou ik hem direct neerhalen!

De oude man bleef de arbeider strak aankijken. “Wat heb je gedronken?” Vroeg hij met sprankelende ogen.

“Ik heb Saki gedronken” zei hij. Spetters met spuug spatten op de oude man.

“Oh, maar dat is geweldig, eenvoudig geweldig. Zie je,… ik hou ook van Saki, mijn vrouw en ik, (ze is al 76), warmen iedere avond een fles Saki op, nemen het naar buiten in onze tuin en gaan we zitten op een oud bankje en kijken we samen hoe de zon onder gaat, we kijken hoe onze pruimenboom er bij staat. Mijn grootvader heeft deze boom geplant en we maken ons zorgen of het zich zal herstellen van de sneeuwstormen die we vorig jaar hebben gehad. De boom doet het gelukkig beter dan we dachten, zeker gezien de slechte kwaliteit van de aarde. Het geeft voldoening om naar te kijken, als we een klein glaasje Saki nemen en genieten van de stilte in de avond, zelfs als het regent.”

En hij keek in de ogen van de arbeider, terwijl zijn eigen ogen vreugdevol schitterden. De dronken man deed moeite om de monoloog van de oude man te volgen terwijl hij langzaamaan zachter werd en zijn vuisten begon te ontspannen.

“Ja, ik hou ook van pruimen.”

“Oja? En je hebt vast ook een lieve vrouw!”

“Nee, mijn vrouw is overleden.”

En, heel voorzichtig, langzaam met de beweging van de trein, begon de grote man te snikken.

“Ik heb geen vrouw, ik heb geen huis, ik heb geen baan, ik schaam me zo voor mezelf.”

En de tranen rolden over zijn wangen, terwijl zijn grote lichaam een en al wanhoop sprak.

En nu was het mijn beurt, terwijl ik daar zo stond in mijn jeugdige onschuld; mijn “maak deze wereld correct voor democratie” gerechtigheid. Ik voelde mij plotseling smeriger dan hij was.

De trein arriveerde bij mijn stop en de deuren gingen open.

Ik hoorde de oude man meelevend sussen. “Ach, ach, ach.” Wat een moeilijke situatie. Kom hier, en vertel mij er alles over.” Ik draaide mijn hoofd om voor een laatste blik toen ik de deuren van de trein uitstapte. De arbeider lag languit op de stoel, met zijn hoofd op de schoot van de oude man. De oude man streelde zachtjes het smerige, verwarde haard.

“Ach, ach, vertel mij er alles over. Zo’n moeilijke situatie. Vertel het mij…”

Toen de trein wegreed ging ik op een bankje zitten. Wat ik had willen doen met spierkracht was bereikt met vriendelijke woorden. Ik was zojuist getuige van Aikido in een gevecht, en de essentie was liefde. Vanaf die dag heb ik deze kunst vanuit een totaal andere geest beoefend. Het zou lang duren voordat ik kon spreken over de definitie van vechten.

 

Bron: https://www.heartinspired.com/TerryDobson.pdf

 

Overzicht komende activiteiten